रोज नविन मुलगी भेटते....

रोज नविन मुलगी भेटते, माझ्याकडे बघुन हसते,
मी ही हसतो.
"कॉफ़ी प्यायला येणार का?" हा सुचक प्रश्न टाकते.
पाकीटातले पैसे मी मनात मोजतो,
"का नाही?" हा प्रतिप्रश्न विचारतो.

मग वेळ आणि जागा ठरते,
काळाची उलटी गणती सुरु होते.

ठरलेली वेळ येते, ती मोजून पाच मिनीटं उशिरा येते.
आपण आधी हसायला हवं, हे लक्षात येईपर्यंत,
ती हसून मोकळी होते.
मी आपला तसाच उभा ठोंब्यासारखा....

ती जवळ येते, "हॅलो, काय झालं?" विचारते.
मी गबाळ्यासारखा, "काही नाही, काही नाही" म्हणतो.

मग आम्ही कोपर्यातल्या टेबलाकडे जातो,
तो नेमका रिझर्वेड असतो.
चारी कोपर्यांची तिच कथा,
पाच मिनिटं कुठे बसावं यावर चर्चा.
शेवटी एक टेबल ठरतो.

वेटरला बोलवायला का कोण जाणे,
पण घशातनं आवाजंच येत नाही.

शेवटी वैतागून , तिच "एक्सक्युज मी!!" म्हणते.
मी कसनुसं हसतो.
दोघांची ऑर्डेर तिच देते,
मग पाच मिनिटं शांतता.

"आज हवा काय छान सुटलीये" तिचे उदगार,
"हातातला नॅपकीनचा बोळा कुठे टाकावा?" मी ह्या विचारात.
तिचं पुन्हा एकदा, "आज हवा काय छान सुटलीये!!",
"हो ना!! फ़ार धुळ डोळ्यात चाललीये", मी बरळतो.
ती ऎकून न ऎकल्यासारखं करते.

"आमच्या घराजवळनं एक मस्त बाग आहे" ती.
माझ्या डोळ्यासमोर शेजारच्या चितळ्यांची मुलगी येते,
मी म्हणतो, "आमच्यासुद्धा!"
"कालनं मी डी.डी.एल.जे. बाराव्यांदा बघितला" ती
मला काल रात्री बघितलेला भक्तीपट आठवतो.

पाच मिनीटं हे असंच चालतं.
मी ठरवतो, आता बास झालं,"अब अपनी बारी".
"काय हा योगायोग, आज आपले कपडेही मॅचींग आहेत" मी.
ती उठते, घड्याळाकडे बघते,
"उशीर झाला", असं म्हणून सरळ जायला निघते.

मी तिला थांबवायला जातो,
वेटर मला थांबवायला येतो,
मी बिल देईपर्यंत ती निघून जाते.
"काय चुकलं माझं?" हा प्रश्नं मनात येतो,
"आधी समोर बघ", खोल कुठून आवाज येतो.
समोर मोठ्ठा आरसा असतो,
माझा शर्ट हिरवा तर तिचा ड्रेस लाल असतो.

दुसर्या दिवशी ती परत दिसते,
मी तिच्याशी बोलायला जातो, पण तसाच परत येतो.
तेंव्हा पण तिचा ड्रेस लाल आणि माझा शर्ट हिरवा असतो....

तेवढ्यात समोरुन दुसरी मुलगी येते
आणि माझ्याकडे बघुन गोड हसते....

--आनंद कुलकर्णी